De afgelopen weken stonden bij mij in het teken van afscheid nemen. Afscheid nemen van plekken en mensen die me veel hebben gebracht en die me veel hebben geleerd. Veilige plekken. Deze plekken hebben me zo gevoed en nu mis ik daar voeding. Pfff, zo lastig om dat aan mezelf toe te geven en vervolgens te delen. Ik had het nodig afscheid te nemen om de weg vrij te maken voor nieuwe dingen. Dingen waar ik stiekem al heel lang van droom, terwijl ik nog geen idee heb van hoe, wat en waar. Ondanks dat het jammer is dat ik wegga, gunnen ze me zo mijn weg. Wat een fijn gevoel. Dus gaat het afscheid nemen met een lach en een traan en ja ook een gevoel van opluchting.

Toen werd ik geconfronteerd met een andere manier van afscheid nemen. Hoe neem je afscheid van een afstandje? Wat vond ik dat moeilijk en zo ongeveer alle emoties zijn de revue gepasseerd. Ik heb zo te rade moeten gaan bij mezelf. Hoe sta ik in de situatie, wat voel ik, wat is van mij en wat niet, wat is wel mogelijk? Ik heb van een afstandje mee mogen kijken, mogen kijken vanuit een ander perspectief en…..ik heb afscheid kunnen nemen. Het is goed zoals het is; het heeft nog wat tijd nodig om in te dalen.

Ik mag verder en  alles wat ik heb mogen leren neem ik met me mee. Het gaat me vast nog heel erg van pas komen.

Bijzonder hoe het leven dan loopt. Tijdens één van die afscheidsmomenten attendeerde iemand mij op een filmpje. Toen ik dat filmpje thuis eens rustig op m’n gemak ging bekijken, gebeurde er van alles in mij. Dit past zo bij mij. Al die plannen en ideeën die ik heb. ‘Zou ik het kunnen? Durf ik dit? Hoe pak ik dit aan?’ Omdat ik geen idee had waar ik moest beginnen, heb ik hulp gevraagd om vervolgens een paar stoute schoenen aan te trekken. Ik moet lachen om mezelf: ‘Waar ben ik nu weer aan begonnen? Waar gaat dit me brengen?’

De tijd gaat het me vast vertellen en laten ervaren.

Afscheid en new beginnings, hand in hand.