De natuur blijft me verrassen en verwonderen. Wanneer je samen door de natuur wandelt en aan de ander vraagt wat hem of haar zo aanspreekt aan een bepaalde plek, kom je tot wonderlijke gesprekken. Dat dode bomen en achtergebleven stronken juist de aandacht te trekken. In de natuur staat, of ligt , de dood gewoon midden in het leven. Wauw! De dood is onderdeel van het leven, maakt daar nog steeds deel van uit. Dode bomen en afgevallen takken geven voeding aan de aarde, aan zwammen, elfenbankjes, mossen, andere schimmels, insecten en aan vast nog heel veel meer ander leven. Hoe zou het zijn wanneer de dood bij ons midden in het leven mag staan? Dat we mogen ervaren dat de dood ons nog heel veel te geven heeft? Dat het leven niet stopt bij de dood?

Het geeft mij een enorm troostend en rustgevend gevoel. Het geeft me ook de ruimte het leven te leven!