Komende week alweer de laatste twee opleidingsdagen in het Mastbos in Breda. Z0’n mooi bos met die grote lange rechte dennenbomen! Voor de masten van boten ofzo?!

Vorige week zaterdag was ik daar met één van mijn opleidingsgenoten voor een intervisie-opdracht. Ik was lekker op tijd en had de camera meegenomen. Zodra ik de auto uitstap hoor ik een specht al ijverig hameren. Eens kijken of ik hem kan vinden en voor de lens kan krijgen. Yes! Wel een beetje een zoekplaatje. Inmiddels is het tijd voor de opdracht. We laten de snelwegen in het bos achter ons en al snel is het stil en rustig. Ik zit wat hoog in m’n energie, (denk aan fladderen en vliegen) en wanneer een dennenboom mijn aandacht trekt is dat voor mijn ‘coach’ het moment mij even lekker tegen de boom aan te laten zitten. Uit zijn tas komen een paar kleurrijke kleden tevoorschijn. Helemaal leuk. De bast van een dennenboom bestaat uit duizenden puzzelstukjes en elk puzzelstukje bestaat uit heel veel laagjes en al die laagjes vormen weer een patroon. Art of nature! Een dennenboom heeft een warme kleur en soms is het net of de bast onderaan bedekt is met geoxideerd koper. Mooi! Ik nestel me tegen de boom en na een korte meditatie voel ik mezelf landen op aarde. De natuur ontspant echt! Mijn ‘coach’ heeft een gedicht meegenomen over onze windstreken en hij leest voor. Het Noorden vertegenwoordigd de Winter (dood), het Oosten de Lente (geboorte), het Zuiden de Zomer (bloei) en het Westen de Herfst (volwassenheid). In het gedicht komt het woord fladderen voor en op het moment dat hij dat woord leest, zie ik in mijn ooghoek een citroenvlinder verschijnen. En nog één. Ze zijn bijna lichtgevend groen. Hé nog één. De eerste vlinders die ik zie dit jaar. Een echte lentedag. Daar bij die boom gaat het over mogen fladderen, maar ook stevig mogen staan als een boom. Ineens hoor ik wel heel dichtbij een specht, net of hij op ‘mijn’ boom aan het hameren is. Het zal toch niet? Dus wel. Bijzonder. De kaart die ik uit het krachtdierenspel trek: de LIBEL ‘ik ben licht’, nog zo’n fladderaar. Schiet mij maar lek, haha. Fladderen dus, maar ook stevig staan als een boom. Thuis zoek ik nog even op wat de specht me kwam vertellen (uitjebewust.nl/de-specht/). Nou ja, schiet me nog maar een keer lek. Het klopt zo met het moment. Poeh hé!

Dan draaien we de rollen om en de natuur blijft ons verbazen en verwonderen. We hebben allebei onze eigen manier van coachen en kijken. Het is de kunst bij jezelf te blijven, je niet in verwarring te laten brengen door de ander. Gelijkwaardigheid. De vlinders fladderen de hele tijd met ons mee, zo grappig. We bedanken de natuur voor alle inzichten en we bedanken ook elkaar. Het is zo mooi wanneer je tegen elkaar kunt zeggen: ‘Dank je wel, wat ben je een mooi mens!’ Dat lukt echt niet zonder knuffel.

In de auto terug naar huis zit ik nog vol verwondering na te genieten van de intervisie-opdracht. Nu nog feedback geven en ….. ontvangen. Ben benieuwd!